វិប្បដិសារី

លោក ជុត ខៃ (អក្ខរាវិរុទ្ធសំបុត្រកំណើតចារថា “ផ្ចិត ខ្សែ”) ជាអតីតសាស្ត្រាចារ្យមធ្យមសិក្សានៅកម្ពុជា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៦៦ រហូតមកដល់ឆ្នាំ ១៩៧០ ។ បន្ទាប់ពីប្រឡងជាប់បរិញ្ញា ប័ត្រច្បាប់ លោកបានជាប់កំណែនក្នុងកងទ័ពផ្នែកអាវុធហត្ថ មាន ងារជាអនុសេនីយឯក ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៧១ លោកមានតួនាទីជា ប្រធានក្រសួងរដ្ឋបាលនៃតុលាការសឹក ។ លោកបានត្រូវរដ្ឋាភិបាល តែងតាំងជាព្រឹទ្ធបុរសស្តីទីនៃមហាវិទ្យាល័យនីតិសាស្ត្រ និងសេដ្ឋកិច្ច ក្នុងឆ្នាំសិក្សា ១៩៧៣-៧៤ ជំនួសលោក ហេង វង្សប៊ុនឆាត ។ លោកនិងគ្រួសារបានរស់យ៉ាងលំបាកក្នុងរបបខ្មែរក្រហម រវាងឆ្នាំ ១៩៧៥-៧៩ ។ លោកនិងគ្រួសារបានភៀសខ្លួនមកដល់ជំរំខៅអ៊ុ ដាង ប្រទេសថៃ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ។ លោកបានជ្រកកោននៅ ប្រទេសបារាំងក្នុងឆ្នាំ ១៩៨០ ។

៣២ ឆ្នាំក្រោយមក

ខ្ញុំចាកចេញពីមាតុភូមិជាទីស្រឡាញ់ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៩ គឺមួយ ឆ្នាំគត់ ក្រោយពីកងទ័ពវៀតណាម ចូលមកកាន់កាប់ប្រទេសកម្ពុជា ខ្ញុំបាននាំមកជាមួយនូវអនុស្សាវរីយ៍ ដ៏ជូរចត់នឹងមហាខ្លោចផ្សា ។ ៣២ឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅខែធ្នូឆ្នាំ២០១១ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅលេងស្រុក កំណើត ហើយឃើញថាស្រុកខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់។ លុះ មកដល់ប្រទេសបារាំងវិញ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តសរសេរ ការចាប់ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ជាកូនសៀវភៅមួយ ដើម្បីជាចំណីខួរក្បាលដល់ កូនខ្មែរជាទូទៅ ។

រាជនីគោកធ្លក

ដោយយោលទៅតាមការស្រាវជ្រាវ យ៉ាងល្អិតល្អន់ប្រលោមលោក រឿង “រាជិនីគោកធ្លក” អាចចាត់ទុកថាជាប្រលោមលោកផ្នែកប្រវត្តិសាស្ត្រ និងភូមិសាស្ត្របាន ។ មានមិត្តអ្នកអានខ្លះ៖ គ្រាន់តែឃើញចំណងជើងនេះភ្លាម ក៏ហ៊ានកាត់ ស្មានដោយច្រឡំថាយើងសរសេររឿងនេះ៖ តាមលំនាំប្រវត្តិព្រះនាងសោមា (លីវយី) ដូច្នេះឆ្លៀតក្នុងឱកាសនេះ យើងសូមធ្វើសេចក្តីបញ្ជាក់ថា “រាជិនី - គោកធ្លក” ពុំមែនជាខ្សែរឿងស្តីពីព្រះនាងសោមាឡើយ ។ គឺជាព្រះមហាប្រវត្តិ ដ៏សែនរំជើបរំជួលរបស់ក្សត្រីមួយអង្គទៀត ដែលទ្រង់ប្រកបដោយព្រះលំអប្រាំ ប្រការ ហើយដែលទ្រង់បានគ្រប់គ្រងរាជសម្បត្តិនៅលើអាណាចក្រគោកធ្លក ក្នុងយុតមួយ មុនការចាប់បដិសន្ធិជាផ្លូវការនៃប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រទេសកម្ពុជា យើង ។

អ្នកបដិវត្តន៍ក្លែងក្លាយ

ជាងមួយឆ្នាំមកហើយ ដែលជនជាតិខ្មែររស់នៅក្នុងបរិយាកាសមួយ ប្រកបដោយភាពតានតឹងចង្អៀតចង្អល់ស្ទើរប្រេះដើមទ្រូងស្លាប់។ ពេលយប់ ក៏ដូចជាពេលថ្ងៃ ជនជាតិដែលជាអតីតអ្នកចំបាំង ដ៏មានតេជៈដៃនៅលើ ជ្រោយឥណ្ឌូចិន កាលក្នុងសម័យមហានគរនោះហាក់ដូចជារសេះរសោះ ហើយហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិតនៅលើលំហអាកាសវេហាស៍ ឥតកោះត្រើយ រសាត់ដែលចោលតាមយថាកម្ម ។ ខែប្រាំង, ខែវស្សា, រដូវរំហើយ ផ្លាស់វេនគ្នាជាបន្តបន្ទាប់, តែទុក្ខ សោក និងការជ្រួលច្របល់ឥតមានផ្លាស់ប្តូរសោះពីផែនដីខ្មែរ ម៉្លោះហើយ បរិយាកាសនៃសង្គមជាតិខ្មែរមានតែការរួតរិតឥតលំនឹងប៉ុណ្ណោះ ។

ស្នេហ៍កាមទេព

រូបភាពក្របសៀវភៅ ដែលទាក់ភ្នែកមិត្តអ្នកអាន ព្រមជាមួយ នឹងចំណងជើងថា “ស្នេហ៍កាមទេព” អ្នកនិពន្ធមានជំនឿថា នឹង មិនធ្វើឱ្យមិត្តអ្នកអានព្រិលស្រវាំងកែវភ្នែក ឈ្លក់វង្វេងរហូតដល់ទៅ មមើមមាយខូចសតិអារម្មណ៍ល្អៗនោះឡើយ ។ ព្រោះអឺរូបភាពបែប នេះ ជាគ្រឿងសាមញ្ញ (Simple) ពេកកន្លងណាស់ទៅហើយ សម្រាប់មនុស្សជាតិ ក្នុងសតវត្សទី ២០ យើងនេះ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ រូបភាពបែបនេះ ហើយនឹងខ្លាំងជាងនេះ មិត្ត អ្នកអានក៏ធ្លាប់បានក្រេបជញ្ជក់រៀងរាល់អាទិត្យ. រៀងរាល់ខែទៅ តាមទំព័រសារពត៌មាន និងទស្សនាវដ្តីខ្លះៗមកហើយដែរ ។

សំឡេងខ្សឹប

"វាមិនសំខាន់ទេថាពួកយើងនឹងស្គាល់គ្នាអាចមានឱកាសជួបគ្នាឬអត់។ រឿងដែលសំខាន់នោះគឺអ្នកនឹងអាចចងចាំបំណែកណាមួយនៃ “សំឡេងខ្សឹប” របស់ខ្ញុំដែលប៉ះដល់បេះដូងរបស់អ្នក។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចនៅលើលើកទឹកចិត្តអ្នកគ្រប់ពេលវេលានោះទេ ព្រោះនៅពេលណាមួយ គ្រប់គ្នាគង់តែចាកចេញទៅដោយចៀសមិនបាន។ ដូច្នេះហើយទោះជាមិនអវត្តមានខ្ញុំក៏ដោយ “សំឡេងខ្សឹប” នឹងនៅតែស្ថិតជាមួយអ្នករាល់ពេលដែល អ្នកជួបបញ្ហាដូចបទនិពន្ធណាមួយរបស់ខ្ញុំដែរ។ “ជីវិតនេះ គឺពោរពេញទៅដោយបញ្ហាតែអ្នកត្រូវខ្សឹប ប្រាប់ខ្លួនឯងថាបើគេឆ្លងកាត់បាន ខ្ញុំក៏អាចឆ្លងកាត់បានដូចគ្នា!”"

ដំណើរ

"ប្រសិនបើយើងមានតែគោលដៅដោយសរសេរដាក់តែក្នុងក្រដាស នោះវាហាក់គ្មានន័យអ្វីទាំងអស់។ ប្រសិនបើយើងមានក្តីស្រមៃហើយ គ្មានការប្តេជ្ញាចិត្ត និងហ៊ានពុះពារដើម្បីក្ដីស្រមៃនោះទេ វាក៏គ្មានថ្ងៃអាចចេញជារូបរៀងបានដែរ។ គ្មានអ្វីដែលបានមកដោយគ្មានការដោះដូរនោះទេ។ នរណាក៏ធ្លាប់ជួបរឿងខកចិត្ត ការឈឺចាប់ និងភាពមិនសមបំណងនៅក្នុងជីវិតដែរ។ ប៉ុន្តែជម្រើសនៅតែលើយើងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ តើយើងចង់ធ្វើជាទាសករនៃការឈឺចាប់ ហើយឃុំខ្លួនឯងនៅក្នុងពិភពដ៏ខ្មៅងងឹងមួយនេះរហូត ឬក៏ជម្នះដើម្បីចាកចេញពីភពងងឹងនេះ រួចស្វែងរកទីពន្លឺសម្រាប់ជីវិត។ យើងគឺជាម្ចាស់នៃជីវិតខ្លួនឯង ជាអ្នកជ្រើសរើសផ្លូវដើរមួយដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់ជីវិតយើង ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវតែធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយមានទំនួលខុសត្រូវផងដែរ។"

កុលាបខ្មៅ

"កុលាបខ្មៅជាឈ្មោះតំណាងឱ្យតួនារីរូបស្អាត តែមានបេះដូងពិសពុល យកស្នេហាធ្វើជាការសាកល្បង ប៉ុន្តែការពិតគ្រប់យ៉ាងកើតឡើងព្រោះតែគំនុំគំកួនរបស់មនុស្សអាក្រក់ បង្កើតឱ្យមានការភាន់ច្រឡំរាប់មិនអស់ ធ្វើឱ្យសក្កដាកំលោះអភិជន ព្យាយាមធ្វើបាបនិមលដែលជានារីស្លូតត្រង់ ដោយសារតែការយល់ច្រឡំ។ ប៉ុន្តែទីបំផុតចិត្តស្មោះត្រង់បរិសុទ្ធរបស់និមល ធ្វើឱ្យសក្កដាជឿជាក់ ហើយក៏លង់ស្នេហ៍កុលាបមួយទងនេះរហូតដល់ហ៊ានលះបង់គ្រប់យ៉ាងក្នុងជីវិតដើម្បីស្នេហ៍ស្មោះរបស់ពួកគេ។"

ទីបញ្ចប់នៃយើងទាំងពីរ

"«ទីបញ្ចប់នៃយើងទាំងពីរ» ជាស្នាដៃមួយដែលនិយាយអំពីឆាកជីវិតដ៏ជូរចត់ កម្សត់ វេទនា របស់ក្មេងស្រីម្នាក់ដែលបង្កឡើងដោយគ្រួសារនាងផ្ទាល់។ គ្រប់គ្នាអាចនឹងគិតថា នាងជាក្មេងស្រីដែលមានសំណាង ព្រោះបានកើតមកជាកូនស្រីតែម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារអភិជន។ មិនមានអ្នកណានឹកស្មានដល់ថា ចំពោះនាង វាគឺជានរកនៅក្នុងឋានសួគ៌នោះឡើយ។ ទោះយ៉ាងណា នាងមិនដែលចុះចាញ់ នាងមិនដែលបោះបង់ ហើយនាងក៏មិនដែលនឹកនាចង់សម្លាប់ខ្លួន។ នាងតែងតែរឹងមាំ តែងតែតស៊ូប្រឹងរស់ព្រោះតែពាក្យថា «កតញ្ញូ» ហើយក៏ព្រោះតែភាពកតញ្ញូរបស់នាងនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យនាងបានជួបនឹងបុរសដ៏ល្អម្នាក់ ជាបុរសដែលស្ម័គ្រចិត្តទទួលយកគ្រប់យ៉ាងក្នុងជីវិតនាង និងព្រមលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីទាញនាងចេញពីនរកមួយនេះ។ «ទីបញ្ចប់នៃយើងទាំងពីរ» មិនមែនជារឿងស្នេហាផ្អែមល្ហែម ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងបានរៀនសូត្រពីជីវិតក្មេងស្រីដ៏រឹងមាំម្នាក់នេះ ហើយនៅថ្ងៃអនាគត ពេលដែលអ្នកបានក្លាយជាម្តាយ ជាឪពុកគេ អ្នកនឹងដឹងថា ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយដែលមានទំនួលខុសត្រូវ អ្នកគួរចិញ្ចឹម និងគួរផ្តល់ក្តីស្រលាញ់ដល់កូនដោយរបៀបណា។"

សង្ឃរា

"ក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនបានចេញពីបេះដូង ដូចជាផ្ទះដែលគ្មានគ្រឹះរឹងមាំ! មើលពីខាងក្រៅអាចសមភ្នែកអ្នកដទៃ ប៉ុន្ដែមានតែម្ចាស់ផ្ទះទេដែលដឹងថា គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែជាការរៀបចំ។ សង្ឃរា​ គឺជាទំព័រជីវិតមួយ ដែលលាតត្រដាងពីជីវិតគ្រួសារមួយដែលចាក់ស្រេះទៅដោយបញ្ហាជាច្រើនរាប់មិនអស់។ ជីវិតគ្រួសារមួយដែលត្រូវឆ្លងកាត់ដ៏មហិមាស្ទើរតែមិនអាចឆ្លងផុតបាន។ ប៉ុន្ដែពេលដែលសង្ឃរាបក់បោកផុតទៅ រលកនឹងស្ងប់ហើយមេឃប្រាកដជាស្រលះល្អមិនខានឡើយ។"

តាមប្រមាញ់ឧក្រិដ្ឋជន

"វាជារឿងរ៉ាវឃាតកម្មដ៏អាថ៌កំបាំងដែលនឹងធ្វើឲ្យអ្នកបង្ខំចិត្តត្រូវតែអានឱ្យចប់ឆាប់ៗ... ស្នងការកំលោះ ផេង វិសុទ្ធ ជាអ្នកទទួលបន្ទុកក្នុងការតាមប្រមាញ់ឧក្រិដ្ឋជនដោយប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសច្ចៈធម៌ និងយុត្តិធម៌ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលជនសង្ស័យជាឃាតកសម្លាប់មនុស្សគឺជាមនុស្សស្រីដែលគេស្រឡាញ់ តើគេគួរ​តែសម្រេចចិត្តបែបណា? ដ្បិតតែគេមិនជឿថានាងជាឃាតក ប៉ុន្តែភ័ស្តុតាងដាក់បន្ទុកលើ​នាងជា​ច្រើន​ត្រូវ​ប៉ូលិស​ប្រមូលបាន ហើយអ្វីដែលសំខាន់ នាងក៏បានសារភាពថា នាងគឺជាឃាតក... ហើយរឿងរ៉ាវវា​មិនចប់​ត្រឹម​នេះឡើយ…"

សែងសុរិយា

"សែងសុរិយាគឺជាប្រលោមលោកបែបមនោសញ្ចេតនាដែលរៀបរាប់ពីជីវិតស្នេហាកូនភ្លោះទាំងពីរ ដែលមានវាសនាខុសគ្នាដូចមេឃនិងដី ដែលពួកគេមានឈ្មោះថា យុទ្ធនា និង សមុទ្រ។ កូនភ្លោះទាំងពីរនាក់នេះបានរស់នៅបែកគ្នាតាំងពីតូចដល់ធំ រហូតដល់ពេលមួូយពួកគេបានជួបគ្នា អ្នកទាំងពីរក៏សម្រេចចិត្តប្ដូរកន្លែងរស់នៅគ្នា ដែលជាការលះបង់របស់សមុទ្រដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពរបស់យុទ្ធនា។ ដូចនេះធ្វើឱ្យបេះដូងវង្វេងស្នេហ៍កែប្រែជីវិតកូនភ្លោះទាំងពីរឱ្យធ្លាក់ក្នុងទីលានប្រកួតប្រជែងមួយដែលស្មានមិនដល់ ប៉ុន្តែការប្រជែងមួយនេះមិនមែនជាការប្រជែងដណ្ដើមស្នេហ៍ទេ ប្រែក្លាយជាការប្រជែងគ្នាលះបង់ស្នេហ៍ ស្មោះប្ដូរយកក្តីស្រឡាញ់ដោយជីវិតមិនសោកស្ដាយ។ មានតែសែងសុរិយាប៉ុណ្ណោះ ដែលយល់អត្ថន័យស្នេហ៍ពិតមិនកំណាញ់រស្មី ផ្ដល់ក្តីសង្ឃឹមដល់គូស្ម័គ្រស្មោះភក្តីអស់កាលជានិច្ច។"

ប្រលោមចិត្តភាគ ២

បង្កើតស្នេហាមួយមិនមែនជារឿងពិបាកទេ ប៉ុន្តែចង់រក្សាស្នេហាមួយឱ្យស្ថិតស្ថេរអមតៈទើបជាការពិបាកបំផុត។ អាពាហ៍ពិពាហ៍គ្រាន់់តែជាការចាប់ផ្ដើមសម្រាប់ជីវិតគូ តែមិនមែនជាទីបញ្ចប់សម្រាប់ស្នេហាឡើយ។ បងពិតជាមិនយល់ទេហើយបងនៅតែចង់សួរអូនថាហេតុអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាអូនសម្លាប់បេះដូងបងជាលើកទី២ដោយដៃអូនផ្ទាល់ ទាំងអូនក៏ដឹងហើយថាបងអាចមានជីវិតថ្មីម្ដងទៀតក៏ព្រោះតែអូន ហើយអូនក៏ដឹងច្បាស់ថាអូនគឺជាពន្លឺថ្ងៃដែលចាំងឆ្លុះបំភ្លឺជីវិតដ៏ងងឹតមួយនេះ។ ចិត្តអូនសាងពីអ្វីទៅហេតុអ្វីក៏ដាច់មេត្តាដល់ម្លុឹង ដាច់ចិត្តបំផ្លាញបេះដូងដ៏បរិសុទ្ធរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលប្រគល់ឱ្យអូនគ្រប់យ៉ាងសូម្បីតែជីវិត។ ផ្ដល់ចម្លើយមួយដ៏ស័ក្កិសមឱ្យបងផង កុំធ្វើឱ្យចិត្តស្មោះមួយនេះបរាជ័យម្ដងហើយម្ដងទៀត កុំធ្វើឱ្យបងស្លាប់ទាំងរស់បែបនេះ។ បងធ្លាប់ឈឺចាប់ដោយសារស្រីម្នាក់ដែលមិនបានស្រឡាញ់បងរួចហើយ តែក៏មិនឈឺស្មើនឹងស្រីម្នាក់ដែលប្រាប់ថាស្រឡាញ់បងតែបែរជាជាន់ឈ្លីបេះដូងបងខ្ទេចខ្ទាំគ្មានសេសសល់។ សុំឱ្យជីវិតគ្មានតម្លៃមួយនេះបញ្ចប់ក្នុងដៃរបស់អូនចុះបើវាជាអ្វីដែលអូនត្រូវការ បើគ្មានជីវិតហើយ ការឈឺចាប់ក៏នឹងអាចបញ្ចប់ទៅជាមួយគ្នា ព្រោះបងមិនអាចបើកភ្នែកសម្លឹងមើលអូនចាកចេញពីជីវិតបងបានទេ អ្វីដែលបងអាចធ្វើបានគឺបិទភ្នែកជារៀងរហូត សុំឱ្យអូនបានសុខនៅលើវិថីជីវិតដែលអូនជ្រើសរើសដើរទៅមុខដោយគ្មានរូបបង។

ប្រលោមចិត្តភាគ ១

ស្លាបមយូរី

"“បើតម្លៃនារីស្ថិតនៅលើរូបឆោមលោមពណ៌ល្អស្អាតដូចស្លាបមយូរីពិតមែននោះ ខ្ញុំចង់បង្វិលពិភពនេះឱ្យវង្វេងដោយសារសម្រស់មយូរី ប្រើបេះដូងលាបពណ៌កំដរជីវិតឥតន័យដូចដែលគ្រប់គ្នាត្រូវការចុះ។ បើលោកនេះខ្វះសច្ចៈនៃបេះដូង បើលោកនេះមិនឱ្យតម្លៃស្នេហាស្មោះទៅហើយ រក្សាបេះដូងមួយនេះដើម្បីអ្វីទៅ? បើបុរសមិនអាចស្មោះស្នេហ៍ ហេតុអ្វីក៏នារីត្រូវលះបង់ជីវិតទាំងមូលរក្សាទុកបេះដូងដែលឥតតម្លៃទៅវិញ?"

នភាល័យ ភាគ៣

"“សម្រាប់ជីវិតយើងមានពេលវេលាតែមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះគឺថ្ងៃនេះ! បើយើងប្រើពេលវេលាថ្ងៃនេះឱ្យអស់ដោយឥតតម្លៃ ថ្ងៃស្អែកប្រាកដជាគ្មានសម្រាប់យើងឡើយ។ ការសម្រេចចិត្តថ្ងៃនេះ គឺជាការបញ្ចប់ពេលវេលារបស់ថ្ងៃស្អែក ព្រោះពេលវេលាថ្ងៃនេះប្រៀបដូចខ្សែទឹកហូរ ដែលមិនអាចវិលត្រលប់។ បើថ្ងៃនេះក្លាយជាថ្ងៃម្សិលមិញហើយ គ្រប់យ៉ាងនឹងក្លាយជាអតីតកាល ហើយជីវិតអាចនៅសល់ត្រឹមតែការចងចាំប៉ុណ្ណោះ។”"

នភាល័យ ភាគ២

"ចិញ្ចៀនផ្កាស្មៅជាបំណងប្រាថ្នារបស់នារីដ៏សាមញ្ញម្នាក់ ចិញ្ចៀនកូនក្រមុំសម្រាប់ថ្ងៃមង្គលការរបស់នាង មិនមែនជាចិញ្ចៀនដាំពេជ្រ អួតអាងពីឧត្ដមភាពខ្ពង់ខ្ពស់អ្វីឡើយ។ នាងសុំត្រឹមតែ “ចិញ្ចៀនផ្កាស្មៅ”​​ ដែលបំពាក់ឱ្យនាងដោយដៃបុរសដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់។ សុភមង្គលជីវិតគូសម្រាប់នាងគឺ ស្វាមីដ៏ល្អ ដែលចេះផ្ដល់ឱ្យភរិយានូវទំនួលខុសត្រូវ ការយកចិត្តទុកដាក់ ចេះអត់ឱន មានអធ្យាស្រ័យល្អចំពោះគ្នា មានបេះដូងតែមួយដូចគ្នា ហើយមិនបោះបង់គ្នាគ្រប់គ្រាដែលលំបាក។"

នភាល័យ ភាគ១

"បើចែកមិនដាច់ពីពាក្យថាអាណិត និងស្រឡាញ់គឺយើងនៅមិនទាន់ស្គាល់បេះដូងរបស់ខ្លួនឯងទេ។ ក្ដីអាណិតមិនមែនជាក្ដីស្រឡាញ់ ហើយក្ដីស្រឡាញ់ក៏មិនអាចជំនួសបានដោយក្ដីអាណិត។ កុំប្រើបេះដូងស្រពេចស្រពិលសម្រេចក្ដីស្នេហា ពាក្យស្រឡាញ់ជាពាក្យពីរម៉ាត់យ៉ាងខ្លីក៏ពិតមែន តែអាចបង្កើតការឈឺចាប់យ៉ាងវែងអន្លាយ និងដល់មនុស្សច្រើនរាប់មិនអស់។"

និស្ស័យ

ថ្ងៃថ្មីនៅតែមាន ភាគ ៣

"ជីវិិតដែលត្រូវឆ្លងកាត់ព្យុះភ្លៀង ទាំងមិនបានត្រៀមទុកជាមុន... វាពិតជាហត់នឿយណាស់ ប៉ុន្ដែក្រោយពីឆ្លងកាត់រឿងទាំងនោះហើយ យើងនឹងដឹងថា វាជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃ ដែលជីវិតមួយនេះបានផ្តល់ឱ្យ។ ពេលខ្លះវាអយុត្តធម៌បន្ដិចមែន ហេតុអីរឿងអាក្រក់ទាំងនេះកើតឡើងលើយើង ប៉ុន្ដែបើយើងហ៊ានតស៊ូ ហើយមិនចុះចាញ់នឹងវាសនា នោះយើងនឹងអាចសាងខ្លួនយើងឱ្យក្លាយជាមនុស្សរឹងមាំ និងហ៊ានឈានទៅរកក្ដីស្រមៃរបស់ខ្លួនមិនខាន។ ខ្សែជីវិតរបស់ប្រាថ្នា ត្រូវជួបនូវបញ្ហាជីវិតច្រើនរាប់មិនអស់ ធ្លាប់បាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ត្រូវធ្វើជាមនុស្សធំទាំងខ្លួននៅក្មេង ទាំងមិនដឹងថា ខ្លួនចង់បានអ្វីឱ្យប្រាកដ។ តើប្រាថ្នាត្រូវដោះស្រាយបែបណា ដើម្បីឱ្យជីវិតនាងមានពន្លឺរស្មីឡើងវិញ?"