ការចាប់ផ្តើមនៃសេចក្តីបញ្ចប់មួយ

អ្នកស្នងកោះ

នារាត្រីកាលយប់១៥កើត ខ្ញុំបានអង្គុយរង់ចាំនារីរបាំគ្រងឈុតនាងនាគនោះ ថានាងនឹងលេចចេញរូបរាងដូចកាលដែលនរៈឃើញឬអត់។ កំពុងតែអង្គុយគិតមិនទាន់បានប៉ុន្មានផងស្រាប់តែសំឡេងភ្លេងពិណពាទ្យបានប្រគំឡើងយ៉ាងរណ្តំពេញផ្ទៃមហាសាគរនាពេលរាត្រី។

ចេញពីអ័ព្ទ

រឿងហេតុអាក្រក់គ្របមកលើជីវិតខ្ញុំលើសលប់ពេក រហូតធ្វើឱ្យខ្ញុំមើលឃើញថាពិភពមួយនេះពោរពេញដោយភាពខ្មៅងងឹត ដោយសារភាពអយុត្តិធម៌ខ្ញុំសឹងតែបោះបង់ចោលពិភពមួយនេះទៅហើយ តែខ្ញុំភ្លេចថានៅមានមនុស្សមួយចំនួនមិនបានបោះបង់ខ្ញុំឡើយ។

និស្ស័យ

និទាន៦

និទាន៦» ជាសៀវភៅប្រលោមលោកបែបរន្ធត់ ព្រឺព្រួចដំបូងរបស់សំណេរ ដែលជាការផលិតពីសំណាក់អ្នកសរសេររហូតដល់ទៅ៦នាក់ ប្រុងប្រៀបស្តាប់រឿងរបស់ពួកយើងឬនៅ? យើងមានរឿងជាច្រើន ចង់និទានប្រាប់អ្នក.

សុរិយា

សុរិយា ជា​ឆ្មា​មាត់​ឆៅ រឿង​ណា​ល្អៗ​មិន​សូវ​ចេះ​សរ​សើរ​លើកដៃ​លើក​ជើងទេ តែ​បើ​ទើស​ចិត្ត​ដឹង​តែ​និយាយ​ប្រាវៗ​ហើយ ។ តែ​ក្រៅ​ពី​ភាព​ឆ្លាត​វៃ​ ប៉ិន​ប្រសប់ឆាប់​យល់​ការ នាងឈឺ​ឆ្អាល​​ជួយ​គេ ហើយ​ជា​ពិសេស​ជួយដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ឱ្យ​មនុស្ស​ដែរ ។

មានុច្ឆា

តំណាលពីនាងមានុមេរា ស្រស់ស្អាតអស្ចារ្យលើស្រីទាំងពួង។នាងជាភីលៀង របស់បុត្រីពៅនៃស្តេចភុជង្គនាគ តែបែរធ្វេសប្រហែល បណ្តាលឱ្យបាត់ ត្បូងរំដួល។ នាងត្រូវបណ្តាសាគ្មានប្រណី ក្លាយខ្លួនជាត្រីក្បាលជាមនុស្ស ត្រូវគេផ្តល់នាមថា «មានុច្ឆា»។

អ័ព្ទ

រឿងហេតុអាក្រក់គ្របមកលើជីវិតខ្ញុំលើសលប់ពេក រហូតធ្វើឱ្យខ្ញុំមើលឃើញថាពិភពមួយនេះពោរពេញដោយភាពខ្មៅងងឹត ដោយសារភាពអយុត្តិធម៌ខ្ញុំសឹងតែបោះបង់ចោលពិភពមួយនេះទៅហើយ តែខ្ញុំភ្លេចថានៅមានមនុស្សមួយចំនួនមិនបានបោះបង់ខ្ញុំឡើយ។

មុនថ្ងៃហៀបលិច ភាគ២

sunset’s diary គឺប្រលោមលោកដែលនិយាយអំពីកំណត់ត្រាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់តិមា។ នៅក្នុងកំណត់ហេតុមួយនេះតិមាបានរៀបរាប់ពីរឿងរ៉ាវជីវិតជាច្រើនដែលនាងបានឆ្លងកាត់មានទាំងរឿងស្នេហា មិត្តភាព ការងារ ក៏ដូចជាគ្រួសាររបស់នាងផងដែរ។

លម្អងព្រិលពន្លឺ

នាងធ្លាប់គិតថា បើទោះបីជាគ្មានវត្តមានរបស់នាងក៏មិនអីដែរ ព្រោះគ្រប់គ្នាមិនធ្លាប់ទុកនាងក្នុងក្រសែភ្នែកស្រាប់ទៅហើយ ប៉ុន្តែគេបានធ្វើឲ្យនាងដឹងថា វត្តមានរបស់នាងមានតម្លៃៗរហូតគេអាចលះបង់សូម្បីជីវិតរបស់គេដើម្បីឲ្យនាងមានវត្តមានរស់។

កាពីទែនជីវិតភាគ​ ២

"មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាបានឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏លំបាកក្នុងដំណាក់កាលណាមួយនៃជីវិត មិនថាជីវិតគ្រួសារ ការសិក្សា ស្នេហា ការងារ មិត្តភាព ហើយបញ្ហាទាំងអស់នេះបានលាតត្រដាងនៅក្នុងសាច់រឿងមួយនេះ។ ការពុះពារដើម្បីទៅដល់ក្ដីស្រមៃ ការរៀនទទួលស្គាល់កំហុស និងការផ្ដល់នូវការអភ័យទោស។ ដោយការឆ្លងកាត់នូវបញ្ហា ជីវិតនឹងទទួលបាននូវបទពិសោធ។ ដោយមានកម្លាំងជំរុញចិត្ត យើងនឹងមានថាមពលក្នុងការពុះពារ។ មានការពុះពារអត់ធ្មត់ គោលដៅឆ្ងាយយ៉ាងណាក៏គង់តែអាចទៅដល់។ ដោយសារតែការទទួលស្គាល់កំហុស ទើបយើងមានឱកាសដើម្បីកែប្រែ និងដោយសារតែយើងព្រមអភ័យទោស ទើបជីវិតអាចចាប់ផ្ដើមថ្ងៃថ្មីដោយស្នាមញញឹម។"

កំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយ​ ភាគ១

ទំព័រសៀវភៅប្រៀបដូចទំព័រជីវិតដែលលាក់ទុកនូវអាថ៌កំបាំងរាប់មិនអស់ គ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមឡើងដោយចង្វាក់រាំដ៏ស្និទស្នាល សំឡេងតូរតន្រ្តីដ៏ពិរោះ ជាមួយនឹងកែវភ្នែកស្នេហាដ៏ផ្អែមល្ហែម។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងអារម្មណ៍មួយដ៏ស្រពិចស្រពិលរហូតដល់មិនដឹងថាខ្ញុំកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការយល់សប្តិ ឬក៏ជាការពិត។ គេប្រៀបដូចជាស្រមោលដ៏ចម្លែកដែលអន្ទោលតាមខ្ញុំគ្រប់ទីកន្លែង ខ្ញុំអាចស្តាប់ឮសម្លេងបេះដូងរបស់គេគ្រប់ពេលវេលា ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងខ្លាំងណាស់ថាគេជានរណា? សៀវភៅកំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយបាននាំផ្លូវឱ្យខ្ញុំបានជួបនឹងគេជាថ្មីម្តងទៀតដោយសារកម្លាំងអធិដ្ឋានដ៏អស្ចារ្យដែលគ្មានឥទ្ធិពលអ្វីអាចមកបំបែកពួកយើងបានឡើយ។

បុរសឈុតពណ៌ស ភាគ២

ជីវិតប្រៀបដូចជាជារូបផ្គុំ បណ្តុំនៃបទពិសោធជាច្រើន ឆ្លងកាត់មួយដំណាក់កាល ហាក់ដូចជារកបានរូបផ្គុំមួយបំណែកដាក់ចូលទៅក្នុងប្រឡោះទទេស្អាតមួយ ហើយយើងក៏ត្រូវស្វែងរកបំណែកថ្មីមួយទៀតជាបន្តបន្ទាប់។ និយាយដោយស្មោះត្រង់ចុះ ការនិពន្ធប្រលោមលោករបស់ខ្ញុំ ពុំមែនជាការផ្គុំដែលល្អឥតខ្ចោះគ្មានចំណុចទាស់ទេ តែខ្ញុំបែរជាស្វែងរកចំណុចខ្វះខាត ដើម្បីអាចស្វែងរករូបផ្គុំឱ្យបានត្រឹមត្រូវទៅវិញ។ តាំងពីចាប់ផ្តើមនិពន្ធកំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយ ភាគមួយ ខ្ញុំពុំដែលគិតសោះថានឹងមានភាគ២។ តែដោយសារការស្វែងរកចំណុចខ្វះខាតនោះ នាំឱ្យខ្ញុំអាចស្វែងរកភាគ២ ក៏ឡើងជាភាគបី និងភាគ៤ទៀត។ តែប្រសិនបើខ្ញុំរង់ចាំទាល់តែអាចរកឃើញគ្រប់បំណែកផ្គុំ ទើបចាប់ផ្តើមដើរនោះ ខ្ញុំប្រហែលជាមិនអាចមកដល់ទីនេះទេ។ និយាយជារួម សូម្បីតែសៀវភៅដែលមិត្តអ្នកអានកំពុងកាន់នឹងដៃក្នុងពេលនេះ គឺសុទ្ធតែជាសមទ្ធិផល ដែលកើតឡើងចេញពីការស្វែងរកចំណុចខ្វះខាតខ្លួនឯង ហើយរកកន្លែងបំពេញវាស្របពេលដែលក្លាហានបោះជំហានទៅមុខម្តងបន្តិចៗ ប្រកបដោយក្តីអំណត់។ ដំណើរនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចរកឃើញថា វាមានសេចក្តីសុខម្យ៉ាងបង្កប់នៅក្នុងភាពអត់ធ្មត់ ហើយក៏មានសម្រស់ម្យ៉ាងស្ថិតនៅក្នុងការដើរទៅមុខសន្សឹមៗ តាមល្បឿនរបស់យើង ដោយមិនប្រញាប់ប្រញាល់តាមលោកិយ ដ្បិតអីការដើររបស់យើងម្នាក់ៗ មានជំហាន និងល្បឿនខុសៗគ្នា។ អ្នកខ្លះក៏អាចនិពន្ធចប់មួយរឿងក្នុងមួយខែ ខ្លះក៏ឡើងទៅដល់មួយឆ្នាំ។ ការប្រៀបធៀប បានត្រឹមតែដាក់សម្ពាធឱ្យយើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះស្របពេលដែលការសម្រេចគោលដៅ ជារឿងសំខាន់ ការទទួលស្គាល់ល្បឿនរបស់ខ្លួនឯង ក៏ជារឿងសំខាន់ដែរ។ ការដើរដោយស្គាល់ល្បឿនខ្លួនឯង ធ្វើឱ្យយើងអាចដើរបានយូរ និងមិនងាយហត់ រត់តាមអ្នកដទៃ។ ទីបំផុត ការដើរយឺតៗរបស់ខ្ញុំ បានមកដល់គោលដៅហើយ។ សៀវភៅទីបួននេះគឺជាលទ្ធផលនៃការស្វែងរកបំណែកផ្គុំថ្មី ដើម្បីបំពេញសិល្បៈនៃភាពស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការរបស់មិត្តអ្នកអានដែលស្រឡាញ់សិល្បៈស្រមើស្រមៃមួយនេះផងដែរ។ សង្ឃឹមថាភាគបន្ត នៃបុរសឈុតពណ៌ស នេះគឺជាអនុស្សារីយ៍ថ្មី បំពេញក្តីសុខអ្នកអាន ដែលបានរួមដំណើរជាមួយខ្ញុំតាំងពីដើមមក។