និស្ស័យ

តាយហោង​១

"«សង្ស័យណាស់! ផ្ទះនេះច្បាស់ជាមិនស្រួលហើយ» សំឡេងមនុស្សស្រីពីរនាក់អង្គុយនិយាយគ្នានៅក្នុងផ្ទះនោះទាក់ទាញការចង់ដឹងចង់ឮរបស់ម្ចាស់ផ្ទះកាន់តែខ្លាំងទើបគេផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់មិនឱ្យមានចន្លោះសូម្បីតែមួយពាក្យ។ «មិនស្រួលរឿងអ្វីមីង?» «គេថាសពដែលស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍គេមិនឱ្យយក មកធ្វើបុណ្យនៅក្នុងផ្ទះទេ វាជាខ្មោចតាយហោងកាចអាក្រក់ណាស់ ពីណាគេរាសីដាក់ដឹងតែវាកាច់យកតៗគ្នាមិនខាន»ស្ត្រីអ្នកនិយាយសង្កត់សំឡេងហាក់ទាមទារចំណាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកស្តាប់ កាន់តែខ្លាំង។ «តែក្រែងពេលយកមកគេធ្វើពិធីអីស្រួលបួលតមីង» «ម៉ែអាពិធីទៀតក៏ឃាត់មិនជាប់ដែរ មិនអ៊ីចឹងមិនមែនគ្រាន់តែបុណ្យ៧ថ្ងៃមកដល់ភ្លាមក៏ស្លាប់ម្នាក់ទៀតទេ» «ទេ! គួរឱ្យជឿដែរហ្ន៎អ្នក...សម័យឥលូវនេះប្រមាថមិនបាន» «ហ្នឹងហើយបានជាគេចេះតែនិយាយថាអាគមផ្សំអាយូស បើមិនជឿកុំប្រមាថក្រែងវាបានចួបពិត» ម្ចាស់ផ្ទះឈរសម្លឹងមើលអ្នកជិតខាងដែលបំបែកផ្លូវគ្នាដើរចេញ ព្រមទាំងសម្លឹងមើលទៅកាន់តួផ្ទះរបស់ខ្លួនដោយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ និងពោរពេញដោយសំណួរពេញខួរក្បាល។ តើជំនឿនេះវាមានពិតឬទេ?"

ស្នេហ៍កាមទេព

រូបភាពក្របសៀវភៅ ដែលទាក់ភ្នែកមិត្តអ្នកអាន ព្រមជាមួយ នឹងចំណងជើងថា “ស្នេហ៍កាមទេព” អ្នកនិពន្ធមានជំនឿថា នឹង មិនធ្វើឱ្យមិត្តអ្នកអានព្រិលស្រវាំងកែវភ្នែក ឈ្លក់វង្វេងរហូតដល់ទៅ មមើមមាយខូចសតិអារម្មណ៍ល្អៗនោះឡើយ ។ ព្រោះអឺរូបភាពបែប នេះ ជាគ្រឿងសាមញ្ញ (Simple) ពេកកន្លងណាស់ទៅហើយ សម្រាប់មនុស្សជាតិ ក្នុងសតវត្សទី ២០ យើងនេះ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ រូបភាពបែបនេះ ហើយនឹងខ្លាំងជាងនេះ មិត្ត អ្នកអានក៏ធ្លាប់បានក្រេបជញ្ជក់រៀងរាល់អាទិត្យ. រៀងរាល់ខែទៅ តាមទំព័រសារពត៌មាន និងទស្សនាវដ្តីខ្លះៗមកហើយដែរ ។

ជីវិតនៃជីវិត ភាគ១

យប់មួយ នៅចុងខែមេសាឆ្នាំ២០០៥ បន្ទាប់ពិជិតមួយខែដែលខ្ញុំបានមកដល់ ប្រទេសណកវ៉េ, ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជាប់គិតជាថ្មីថា ត្រូវតែសរសេរបញ្ចប់ប្រលោមលោក រឿង “ជីវិតនៃជីវិត” ដែលជាកំណត់ហេតុពិតនៃខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ តាមពិត រឿងនេះខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរយូរយារណាស់មកហើយ គឺតាំងពីពេល ដែលខ្ញុំបានភៀសខ្លួនពីស្រុកខ្មែរ ចូលមកក្នុងទឹកដីថៃមុនដំបូងនៅខេត្តសុរិន្ទម៉្លេះ ។ គឺខ្ញុំសរសេរបណ្តើរៗ តែរកពេលបញ្ចប់គ្មានសោះ ព្រោះខ្ញុំត្រូវសរសេររឿងផ្សេងៗ ទៀត សំរាប់ឆ្លើយកទៅបោះពុម្ពនៅស្រុកខ្មែរ ដើម្បីឱ្យបានកំរៃយកមកចិញ្ចឹមគ្រួសារ បណ្តោះអាសន្នសិនដែរ ។ ដោយសាររឿងនេះជារឿងវែង ខ្ញុំតែងតែសរសេរបន្ត សន្សឹមៗរហូតមក ដោយគិតថា ចាំពេលណាដែលខ្ញុំត្រូវបានទៅរស់នៅប្រទេសទី៣ ណាមួយ ដែលជាពេលស្ងប់ មានឱកាសទំនេរច្រើននោះ ខ្ញុំចាំចាច់ដាច់ខាតត្រូវតែ សរសេរបញ្ចប់ ព្រោះវាជារឿងសំខាន់បំផុតសំរាប់ខ្សែជីវិតកវិនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ។ យប់នោះ ម៉ោងជិតដប់ទៅហើយ តែផ្ទៃមេឃមាននៅសល់ពន្លឺភ្លឺថ្លាស្រឡះដូចថ្ងៃ នៅឡើយ ។

ស្លាបមយូរី

"“បើតម្លៃនារីស្ថិតនៅលើរូបឆោមលោមពណ៌ល្អស្អាតដូចស្លាបមយូរីពិតមែននោះ ខ្ញុំចង់បង្វិលពិភពនេះឱ្យវង្វេងដោយសារសម្រស់មយូរី ប្រើបេះដូងលាបពណ៌កំដរជីវិតឥតន័យដូចដែលគ្រប់គ្នាត្រូវការចុះ។ បើលោកនេះខ្វះសច្ចៈនៃបេះដូង បើលោកនេះមិនឱ្យតម្លៃស្នេហាស្មោះទៅហើយ រក្សាបេះដូងមួយនេះដើម្បីអ្វីទៅ? បើបុរសមិនអាចស្មោះស្នេហ៍ ហេតុអ្វីក៏នារីត្រូវលះបង់ជីវិតទាំងមូលរក្សាទុកបេះដូងដែលឥតតម្លៃទៅវិញ?"

ឆ្កែនៃគ្រួសារបាសឃ័រវីល

ហូមល៍ និងលោកដុកទ័រ វ៉ាត់សុន ចេញស៊ើបអង្កេតលើរឿងនិទានដ៏គួរឱ្យរន្ធត់មួយ ដែលថាមានឆ្កែបិសាចតាមសម្លាប់សមាជិកគ្រួសារបាសឃ័រវីល ។ ទាយាទចុងក្រោយនឹងមកនៅវិមានដ៏អាណោចអាធ័មនេះ ហើយ ហូមល៍ ត្រូវចូលខ្លួនមកដោះស្រាយប្រស្នាដ៏លំបាកមួយ ។

រោគសិប្បនិម្មិត

ថ្ងៃនេះគេកំពុងចលាចលនឹងរឿងក្មេងប្រុសម្នាក់ស្លាប់ដោយសារទូរស័ព្ទ? វាមិនអាចរលត់បានទេខ្ញុំនឹងស្លាប់បើសិនវារលត់? ខ្ញុំបន្តអូសរូបពីមួយទៅមួយ សារបន្ទាប់ក្នុងរូបចុងក្រោយ ដែលគេបានផុសគឺ «ដង្ហើមស្ថិតក្នុងពន្លឺថ្ម បេះដូងស្ថិតលើអេក្រង់ អត្តសញ្ញាណស្ថិតលើមតិភាគច្រើន..

៣២ ឆ្នាំក្រោយមក

ខ្ញុំចាកចេញពីមាតុភូមិជាទីស្រឡាញ់ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៩ គឺមួយ ឆ្នាំគត់ ក្រោយពីកងទ័ពវៀតណាម ចូលមកកាន់កាប់ប្រទេសកម្ពុជា ខ្ញុំបាននាំមកជាមួយនូវអនុស្សាវរីយ៍ ដ៏ជូរចត់នឹងមហាខ្លោចផ្សា ។ ៣២ឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅខែធ្នូឆ្នាំ២០១១ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅលេងស្រុក កំណើត ហើយឃើញថាស្រុកខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់។ លុះ មកដល់ប្រទេសបារាំងវិញ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តសរសេរ ការចាប់ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ជាកូនសៀវភៅមួយ ដើម្បីជាចំណីខួរក្បាលដល់ កូនខ្មែរជាទូទៅ ។

ជីវិតនារី ឆ្លងកាត់ព្យុះកម្ម

សត្រូវទី១

រស់នៅក្នុងសង្គមមនុស្ស ចួនកាលយើងខឹងនឹងមនុស្ស នៅជុំខ្លួនដោយគ្នាគ្មានកំហុសសោះ នោះព្រោះតែយើង ស្រឡាញ់ខ្លួនឯងពេក ប្រកាន់ផ្តេសផ្តាសច្រើនពេក និងរហ័សយល់ខុលខ្លាំងពេកដែរ។

ជម្ងឺខ្មែរ កំណាព្យ

សុភាសិត បារាំងមួយបានចែងថា ហេតុភូមិមិនដែលភ្លេតអ្នកអាន តែអ្នក ដែលភ្លេចអាតុភូមិចំពោះរូបខ្ញុំ ទោះបីឃ្លាតឆ្ងាយរហូតទៅ ដល់ជើង មួយណា ក៏ប្រាកដជាមិនអាចបំភ្លេចមាតុភូមិខ្ញុំបានឡើយ ។ នៅក្នុងមនោសញ្ចេតនា ដែលនឹករលឹកដល់ស្រុកកំណើតែបែបនេះ ហើយ (NOSTALGIE) ទើបខ្ញុំចាប់នាងចាំផ្កា ខំប្រឹងតាក់តែងកម្រង កំណាព្យឈ្មោះ បណ្តាំកវី” ដែលបានបោះពុម្ភផ្សាយរួចមកហើយ ។

កំណត់ហេតុពណ៌ស្វាយ ភាគ២

"គូស្នេហ៍ស្ម័គ្រស្មោះមួយគូបានត្រលប់មកជួបគ្នាម្តងទៀតដោយសារកម្លាំងអធិដ្ឋាន តែទីបំផុតពួកគេក៏ត្រូវបែកគ្នា ដោយសារតែកម្លាំងអធិដ្ឋាននោះដែរ។ ពាក្យសន្យាដោយតំណក់លោហិតក្នុងអតីតជាតិត្រូវការប្តូរដោយពាក្យសច្ចៈក្នុងជាតិថ្មី។ គ្រប់យ៉ាងជាការកំណត់ទុកនៃជោគវាសនា ប៉ុន្តែនៅមានសៀវភៅកំណត់ហេតុមួយក្បាលទៀតដែល លីឡាមិនទាន់បានអាន ហើយដំណោះស្រាយជីវិតនៅទីបញ្ចប់គឺស្ថិតនៅលើកំណត់ហេតុនេះហើយ។"

១០១ថ្ងៃ

កាដូដ៏មានតម្លៃបំផុតពីមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ពិតប្រាកដិ មិនមែនគេអាចផ្តល់អ្វីៗដែលយើងចង់បានមកឱ្យយើងនោះ ទេ តែគឺជាការដែលគេអាចទទួលយកគ្រប់យ៉ាងដែលជា យើងដោយពេញចិត្ត។